Een goed duuruithoudingsvermogen is de basis voor sport beoefening. Door middel van een passend bewegingsprogramma kan de conditie vrij snel verbeterd worden. Het verbeteren van de conditie zorgt voor een verschuiving van de vermoeidheidsgrens, verhoogt de belastbaarheid en bevordert het plezier tijdens lichamelijke activiteiten. Een onvoldoende duuruithoudingsvermogen betekent dat men al bij korte duurinspanning (bijvoorbeeld traplopen) vermoeid en in ademnood raakt. Het hart- en vaatstelsel wordt eerder zwaar belast bij een gering duuruithoudingsvermogen. Tevens treedt geestelijke vermoeidheid hierbij eerder op. Over het algemeen kan gesteld worden dat bij mensen met een gering duuruithoudingsvermogen het niveau van belastbaarheid lager ligt dan bij mensen met een goed duuruithoudingsvermogen.

Om nauwkeurig te bepalen hoe het met de conditie gaat (VO2-max bepalen) is meting met langdurige en oplopende intensieve lichamelijke inspanning nodig waarbij de zuurstofinname en –uitstoot wordt meten. Een andere methode om conditie te berekenen is de Astrand test. Dit is de test die tijdens de Pago keuring is uitgevoerd.